Forum
Aktif konular
Üyeler
Kurallar
Arama
Minik Karınca!(Okumaya Değer) Minik Karınca!(Okumaya Değer)
-
İtalyan yazar Lucianno düşünce suçlusuydu. 4m2 lik bir hücreye mahkum oldu, hem de tam 17 sene için ! O kahrolası hücreye yerleştiği birinci gün herşey normaldi.
Aradan birkaç hafta geçti.
Lucianno düşünmeye başladı "burada 17 sene nasıl geçer..."
Aradan aylar geçti. Sanki her geçen gün biraz daha mahkum oluyordu zavallı hücresinde. Bir sabah bir karıncanın burnunu ısırmasıyla uyandı Lucianno. Onu büyük bir titizlikle parmağının ucuna alıp "acaba" dedi. Acaba bu karıncayı yetiştirip kendime bir dost yapabilir miyim? Dedi. Kaybedecek hiçbir şeyi yoktu ve bunu denemeye değerdi. Karıncayı yanı başında duran küçük sehpaya koydu. Karınca karıncalığını yapıp, kaçmaya çalıştıysa da Luci bırakmadı onu. Etrafını çevirerek karıncanın kaçmasına engel oldu. Onunla konuşmaya ve onu eğitmeye kararlıydı. Başarabilse yalnızlığı sona erecekti. Karınca ile tam 3 sene uğraştı. Karşılıksız da olsa konuştu ve dertlerini anlattı ona. Bir de isim taktı karıncaya Tito.
Bir sabah Tito'sunun ona günaydın demesiyle uyandı Lucianno.
Bu duyabileceği en muhteşem sesti. Büyük bir heyecanla yatağından dışarıya fırlayıp bağırmaya başladı: konuştun, Tito sen konuştun. Nihayet konuştun. Günaydın, günaydın, binlerce günaydın dostum.
Artık bir dostu vardı Lucianno'nun ve bunu hiç kimse bilmiyordu. Tito'nun varlığı yazarın en büyük sırrıydı. Kimse duymamalıydı. Gardiyan duymamalı, bu rüya bitmemeliydi. Bu büyük dostluk tam 17 sene sürdü. Hiç kimse bilmedi Tito'yu. Lucianno, Tito'ya tüm bildiklerini öğretti. Konuşmayı, okumayı, yazmayı, dans etmeyi, şarkı söylemeyi, fikir üretmeyi... bildiği herşeyi öğretti. Kah ağladılar, kah güldüler.
Aradan tam 17 yıl geçti ve bir gün asık suratlı, soğuk yüzlü gardiyan kapıyı araladı. Hazırlan yarın çıkıyorsun dedi beton sesli gardiyan. Gardiyan gittikten sonra Lucianno ağlayarak karıncaya döndü "bitti Tito. Bitti büyük dostum. Yarın çıkıyoruz, yarın özgürüz." Dedi. Tito da ağladı. Yazar Tito'ya sordu, "söyle dostum yarın çıkar çıkmaz ilk ne yapalım?" Tito: "gidelim bir bara ve hayvan gibi içelim." Dedi. Gülüştüler. Sabaha kadar uyumadılar. Hayal kurup bu fare kapanından farksız lavabolu dikdörtgenin ilk defa tadını çıkarttılar. Bir anda sanki hücre genişlemiş gibiydi.
Sabahın ilk ışıklarıyla son kez açıldı demir kapı.. Kapıdan çıkarken son kez geri döndü ve ranzasına baktı İtalyan yazar. Sadece şu iki kelimeydi ağzından dökülen. "vay bee..." dışarı çıktılar.
Tito Lucianno'nun omuzundaydı. Sabahın körüydü ve mevsim kıştı. Kar lapa lapa yağıyordu. Lucianno bavulunu havaya fırlattı ve "özgürlük" diye bağırdı. Tito da bağırdı. Yağan kar umurlarında değildi. Yürüdüler, kara inat yürüdüler. Özgürlük sıcaklığına kar mı dayanır kış mı? ...
Nihayet bir barın önüne geldiler. Tito sordu: "şimdi biz buraya girebilecek miyiz?" avazı çıktığı kadar "biz artık özgürüz" diye bağırdı Lucianno. İçeri girdiler. İçeride sızmız kalmış üç beş adamla kasanın başında uyuklayan barmenden başka kimse yoktu. Bir masaya oturdular.
Bir ara Lucianno'nun gözü masanın yanındaki aynaya ilişti. Hapisten çıkarken yaptığı gibi yeniden mırıldandı, "vay bee". Saçları bembeyaz olmuştu, yüzü buruş buruştu. Yaşlanmıştı Lucianno. Tebessümüne aradan sızan birkaç damla gözyaşı karıştı. "barmen bize iki bira getir" diyebildi titrek bir sesle. Barmen yerinden fırlayıp biraları getirdi. Bir adamın iki bira istemesinin sebebini bilmiyordu. Bilmesi de gerekmiyordu, bilmek de istemiyordu zaten. Biraları bıraktı ve kuş tüyü kasasına geri döndü.
Lucianno omzundaki dostunu bardağın içine attı. İçtiler.. Tito da içti. İçtikçe keyiflendiler. Bir ara Tito, bardaktan fırlayıp masanın üzerinde dans etmeye başladı. Elini yüzüne koyup masanın üzerine abanmış olan Lucianno büyük bir gururla kendi yetiştirdiği dostunun dansını izledi. Bir an durdu ve "ne günlerdi be Tito" dedi. Dertleştiler, biraz sonra yine dans etmeye başladı.
Tito dans ediyor, Lucianno korkunç bir keyifle bu muazzam manzarayı izliyordu. Bunu mutlaka birilerine anlatmalıydı. İyi bir şey yapmanın belki de en keyifli yanıydı onu biriyle paylaşmak. Ama Lucianno bu keyfi 17 sene hiç yaşamadı.
Özgürlüğünün bu birinci gününde yıllarca gizli tuttuğu bu büyük ve onur verici sırrı birileriyle paylaşmalıydı.
Etrafına baktı.
Barmenden başka kimse yoktu. "barmen, barmen!" diye seslendi.
Barmen yarı uykulu, Lucianno'nun masasına geldi. Lucianno dans eden Tito'yu işaret ederek, büyük bir heyecanla "barmen şuna bir baksana, şuna bir bak..." dedi.
Barmen sessizce parmağını Tito'nun üzerine götürdü.
"çok affedersiniz beyefendi" diyerek karıncayı ezdi...
alıntıdır... -
daha önce yayınlamıştım burda gercekten güzel bi ytazı
-
bilmiyordum kardeşim kusuruma bakma.ama en azından altına alıntı olduğunu belirttim :) tekrar pardon !
-
Hikayeyi ben devam ettireyimm...
Barmen sessizce parmağını Tito"nun üzerine götürdü.
"çok affedersiniz beyefendi" diyerek karıncayı ezdi...
Lucianno gözlerinden alev, burnundan duman çıkararak elini masaya sıkı bi şekilde vurdu ve ayağı kalktı, barmeni yakasından tutarak masaya yatırdı ve barmeni öldürmeden önce ağzından şu cümleler döküldü '' - Affetmem uLan afffetmemm, şimdi amuha godum senin, TitO'nun kanını yerde bırakırmıyım ulan Ben '' der Ve barmeni oracıkta katleder..
Daha sonra olaylar birbirini seyreder ve Lucianno cinayetten dolayı yine bi hücreye kapatılır, kader yine ağlarını örmüştür bu sefer Lucianno'ya arkadaş olabilecek sadece bitler ve pireler vardır ki, onlar çokk asii çıkmıştır... Ne söz dinlerler nede ... Üstelik her an Lucianno'ya taciz ve tecavüzde bulundukları için Lucianno'nun her yeri yara bere içinde kalmıştır
Ve Lucianno bi yandan titonun acısı diğer yandan ısırılmış, hırpalanmış, kaşınmak isteyen vüdunun ızdırabına daha fazla dayanamaz, tiTO'ya kavuşmak için kendi taşağını sıkarak intihar eder... belki de intiharına tek sebeb gerçektende bitmek-tükenmek bilmeyen kaşıntı nöbetleri değil de, Tito'nun yürekleri burkan acı ölümüydü..!!
Hajılar kendimi tutamadım biraz karaladım, özür diliyorum artıq kusura baqmayın çünkü hikayeninde birazcık amuha godum istemeden, affedin.. SaYGıLaR mina kyimm... -
Paylasim icin tesekkurler boss..
Yaziyi batirmissin noel..
Saygilar iyi calismalar.. -
noel koptum ya mükemmelsin ya uçmuş hatta aşmışsın devam et bi de tavsiyem kemik oku
-
yaw zaten yazının sonu belliydi böyle çıkacağı :D
-
hikaye harbiden güzelmiş
-
Lucianno Titonun hasretine dayanamayip intihar etmis zuahahhah
-
Eywallah kardeşlerim bu kadar tutacağını bilsem olaya biraz daha aksiyon filan katardım:) ; mesela lucianno Barmen'i katlettikten sonra masanın üstünde eklemleri ve kemikleri kırıklar içinde tİTO'nun masaya yapışmış cansız vücunu, masanın ayagının yanında duran kese kağıdı ile masadan kazır ve tiTO'yu avucunun içine alır, barın kapısından kendini dışarı atar, köşede duran alemin delikanlı abisi uğur arslanın acizane kaptan şoförlüğünü yaptığı 56 şavrole taksiye biniyor çek abii abi diyor... beni eve götür.. Delikanlıya yakışmaz yolculuk boyunca en ufak bi soru sormuyor alemin delikanlısı.. Lucianno eve gelir sonunda ve tiTO'nun cansız bedenini gözyaşları ile yıkar ve tiTO'yu önce en sevdiği çiçekğinin saksısında bulunan toprağa sonra da kalbine gömer..
Ve gün geliyor lucianno'yu vicdanı hırpalamaya başlıyor içinde bir sıkıntı..!! Lucianno diyor, Lucianno ne oLuYOr.. Ne oluyor demeye kalmadan polis kapıyı çalıyor.. Polis içeri giriyor.. Memur bey diyor, o barmen reşit, kendi kaşındı... Memur bey tamam diyor.. O ite bişi dediimiz yok ama teksas yanıyor.. Barmeni öldürmesine öldürüyorsun da teksası niye yakıyorsun be evladım.. Lucianno saksıya bakarak, TitO bune diyor, diyor..!! TiTo hiç birşey demiyor...
Gibi fantazik bişiler de yazılabilir yazının sonuna... SaYGıLaR mina kyimm.. -
güzelmiş
Kısayol
Şikayet
Özel Mesaj
Alıntı yap
Toplam Hit: 3547 Toplam Mesaj: 14
Cevapla