Forum
Aktif konular
Üyeler
Kurallar
Arama
Depresif Müridler İçeri Depresif Müridler İçeri
-
Hem açıklaması hem kısacası olsun ;
Herkesin hayatında büyük değişimlerden geçtiği ve ister istemez büyüyüp eskiden yaptığı salakça kovalamaca (gecenin 3'ünde kampüste saçmalamaca vs..) artık saçma gelmeye başlar ya... Heh işte o haldeyim. 23 yaşındayım. Henüz kabullenebildiğim bir evim yok. Bir şehrim yok, yersiz yurtsuzum. İstanbul-Kıbrıs-Eskişehir arasında dolanıyorum. Ve 3 şehirde de yaşadığım hayat bambaşka. Çevresel, ailesel ve şehirsel nedenlerden. Sürekli ruh hali değiştirmek, 3 şehirde farklı adam olmak iğrenç.
Sanırım hayatımda yaşadığım en kötü 8 aydayım. Hani böyle anlarda kendinden daha kötü olanları düşün diye tavsiye verirler ya, heh ben onlara bakıp abi süperim demek istemiyorum. Ben o adamlarla oturup içmek, dertleşmek istiyorum. Çünkü böyle hastalıklı düşünceye sahip olanlar onlardan daha kötü durumdadır.
Çoğu insan derdini tavsiye almak için anlatmaz ama içini boşaltır. Her ne kadar en büyük sırlar kimseye anlatamadıklarımız olsada, içinizi dökün. Dertleşelim.
----------
Gelelim her zaman ki uzunnn zumsuk stiline... Burdan sonrası için daha dertlendirelim, hatta oturup içelim diye sevdiğim bir şarkıyı veriyorum. Açın, bununla birlikte okuyun, bununla birlikte yazın.
http://www.youtube.com/watch?v=c1ADfGFfqJI
----------
Dans, spor (yüzmeden tenise), bateri, psikoloji, beden dili, propaganda, gizli örgütler, nlp, secret, borsa, liderlik, hack, programlama, diplomasi, reklam-pazarlama, markalaşma ve hitlerden Atatürk'e, Steve Jobs'tan Howard Schultz'a, Wal Mart'ta kadar bir sürü kişinin öğretici biyografilerini okumak ....
Nerdeyse her 2-3 ayda bir yeni hobi buluyorum. Ve fark ettim ki bunların hiç biri amaç olamaz. Yani bir amacım yok ve öğrendiğim tonla şeyi bu yüzden kullanamıyorum. İşin daha ilginci ; dünyayı değiştirip insanlığa katkı sağlamak istiyorum.
Amacım bu sanıyordum. Aslında bu da tam olarak bir amaç değil. Çünkü yol belli değil. Amacım var. Kişiliğime, karakterime, donanımlarıma güveniyorum. Fakat seçtiğim yol yok. Sanırım en büyük problem burada.
Bir konuda devam etmem, o konuda dünyayı değiştirme amacını edinmem ve o yolda, o amaca giderken ilgilendiğim, öğrendiğim ve tecrübe edindiğim bunca şeyi kullanmam gerek.
Harika (!) :| tam durumu çözdüğümü düşündüğüm, tamamdır dediğim anda yeni bir eksikliği görüyorum. Şimdi yolumu seçmem gerek. Ve 23 yaşına kadar hala seçemediysem, gerçekten zorlanacağım anlamına geliyor.
Bazen lisede ki asosyal, nerdeyse hiç birşeyden haberi olmayan ; bütün herşeyin kader, şans olduğunu düşünen halimi özlüyorum. Çünkü o zaman istediğim herşeyi elde edebileceğimi bilmiyordum. O zaman imkansızın sadece kelime olduğunu bilmiyordum. O zaman insanların şanslı/şanssız değil , iyi bir amacı olan ve bunun için çalışan/çalışmayan olduğunu sanıyordum.
Gittikçe işler karmaşıklaşıyor. Tam, evet bu konuda uzmanlaştım derken aslında bi bok bilmediğimi anlıyorum ve daha iyi öğrenmek için tonla seminer, video izliyorum, kitap okuyorum. Ama her seferinde yine o kadar da uzman olamadığımı anlıyorum.
Gerçekten ilginç bir süreç. Bütün bu çabalarımın, 1-2 aylık hobilerden kişiliğimi oluşturan yöntemlere kadar hepsinin günün birinde iyi bir amaca hizmet edeceğini ve yardımcı olacağını düşünüyorum.
Şimdiye kadar dünyayı değiştiren adamların imkansıza inanıp bu yolda çalışarak, etrafındakilerin yapılmaz demesine rağmen devam edip dünyayı değiştirecek mükemmel işlere imza attığını gördüm. Bana güç veren tek şey bu.
Bu hayatta hiçbir zaman dünyanın en zengini olmak gibi bir kaygım olmadı. Aklını kullanan herkes eninde sonunda parayı bulacaktır. Fakat geçmişe ve geleceğe sorumlu olduğumu hissediyorum. Einstein'a, Steve Jobs'a, Atatürk'e, Çanakkale savaşında 8 metre ötesinde mermi atıldığı için kafasını kaldıramayan ama siperinde boğulan 17 yaşındaki Mehmet'e ; çocuklarıma, torunlarıma ve başkasının çocuklarına... Kısacası bize sunulan bayrağı daha mükemmel bir şekilde bizden sonrakilere sunmak gerek.
Öğrendiğim en mükemmel olaysa, eğer istediğimize o an sahip değilsek; sahip olmak için gereken özelliklerin bizde olmamasından kaynaklıdır. Ve hayatın bildiği çok iyi bir kural var ki : çabucak elde ettiğimiz şeyler değersizleşiyor. Bu yüzden en mükemmel olan bizi en çok zorlayandır...
İmkansız sadece bir kelimedir...
--------
Yani dostlarım, kardeşlerim, dertdaşlarım ;
öyle bir dönemdeyim ki, en dibe vurup deli gibi aşık olup , en boktan şeyleri yaşayıp, içip dağıtıp sonra ferahlamak istiyorum. İnsanının doğasında mutlu olmak vardır. Doğama karşı gelip mutsuz, depresif olmak istemiyorum.
Belki adam gibi aşk yaşamadım, adam gibi dert çekmedim. Fakat günün birinde kendimi bildiğimde benden büyük olan herkes, eğer normal yaşam devam ederse benden önce gidecek. Ölümede alışıyor insan ama sanırım çok büyük güç gerektiriyor. Bunu atlatmak için sağlam şeylerin üstesinden gelmek gerek.
Eşime, çocuklarıma, dostlarıma bir güvence kapısı olmak istiyorum. Ve hepimiz her gün insanları tanımaya çalışıyoruz. Bunun için uğraşıyoruz. Sosyal varlıklarız ama her gün gördüğümüz adamlara günaydın, merhaba demekten uzağız. Bence bilgisayar, televizyon ve teknoloji bizi bu derece asosyal yaptı. İnsanlık asosyal oldu ve bu yüzden mutsuz.
Savaşırken bile insanlık daha mutluydu. Adrenalin vardı, düşmanla her gün sosyallik vardı, aşk vardı (sadece seks, kadın olarak düşünmeyin vatan aşkı, aile özlemi ; daha kutsal şeyler)...
Neyse bilirsiniz, bıraksanız sabaha kadar yazarım/konuşurum ... Hepinizin yazısını tek tek okuyacağım. Hepimiz , bütün insanlar depresif büyüyor. Hepimizin paranoyaları var, hepimiz hayata karşı hayal kırıklıkları besliyoruz
-
benimde gelecek kaygılarım var.İstediğim yani kafamdaki meslekde başarılı olurum inşallah.
-
Gel sana bir çiftli sarayım da usta gül he yok dersen bir 4 lü sarıp öldürebilirim :) kısacası bir tekli güldürürbir dörtlüöldürürusta hayat dediğin merete böyle işte
-
amacının olması güzel birşey. takip etmen gereken yolu kendin çizmelisin. kimse kalkıp sana o yolu senin için çizmez.
ailen ayrı mı? öyleyse ondan da kaynaklanabilir farklı ruh halleri ve aidiyetsizlik. mantıklıyken saçma gelen şeyler mantıklı hareketlerine anlam katar, arada saçma davranmaktan zarar gelmez :D
-
ulquiorra bunu yazdı
amacının olması güzel birşey. takip etmen gereken yolu kendin çizmelisin. kimse kalkıp sana o yolu senin için çizmez.
ailen ayrı mı? öyleyse ondan da kaynaklanabilir farklı ruh halleri ve aidiyetsizlik. mantıklıyken saçma gelen şeyler mantıklı hareketlerine anlam katar, arada saçma davranmaktan zarar gelmez :D
Hocam aile tam bi facia. Annemi canımdan çok severim. Tek başıma bütün sorumluluğun altından kalkıyor. Erkek gibi kadın derler ya öyle. 1.5 yaşımdayken ayrıldılar, hiç evlenmedi bir daha.
Eskişehirde dayım, amcam, dedem-anneannem var. Babam var, halam var. Babam başkasıyla evlendi. Bunların hiç birini takmıyorum. Ama hepsiyle ilişkilerim farklı. Amcam ve dayım bana babamdan çok babalık yaptılar. Zaten arkadaştan, kankadan öteyiz. Babamla aram ne kadar uğraşsamda soğuk. Babam benle kız arkadşaımın falan yaptığı gibi telefonda o aramazsa ben aramam olayına bile girer.
Kanser oldu şimdi. Yanında olmaya, destek olmaya çalıştım. Ama yok. Dedem, babam 21 yaşındayken ödü. Belkide ne yapması gerektiğini bilmiyordur.
---
Fakat sorun bunlar değil. Kıbrıstafarklı, istanbulda farklı, eskişehirde farklı hayatlarım var. Amcam ve dayımla farklı ilişkilerim var. Kendimi 10-15 kişiliğim varmış gibi hissediyorum. Düzenim sıfır. Benimsediğim yer yok.
Saçma davranmaktan, hata yapmaktan hiç korkmadım. Çünkü birisi bana bin kerede söylese yine bildiğimi yaparım. Genelde tecrübe edinerek öğreniyorum. Yaşıtlarımdan bir çok konuda geri kaldım ve okuyarak, bir sürü şeyle uğraşarak giderdim çoğunu. Bunlar dezavantaj olduğu kadar, avantajda...
-------------
@ YasamaK ; Hayat dediğin ne ki hocam... 2 dakika sonra yaşayacağımın garantisini kimse veremiyorsa, zaten yaşamak başlı başına karmaşa...
@ u235 : gelecek kaygısından çok kendime kızıyorum. Belki lise mezunu bir işçi olsam hayat daha basit olabilirdi diyorum. Yani aklın sanırım kötü yönleri bu. Sorguluyorsun, daha fazlasına ulaşabileceğini biliyorsun. Ve hayatın daha fazlası olduğunu gördüğün an ; aç insan olmaya başlıyorsun. Bu para pulla değil, bilgi, yaşam gibi bir sürü konuyla alakalı. Umarım herkes istediği hayata sahip olur.
Ayro tarafından 16/Eyl/12 23:27 tarihinde düzenlenmiştir -
21 yaşındayım ilk defa böyle yoğun duygular yaşıyorum, çekmecemdeki son içkiyi içmemek için kendimle pazarlık yapıyorum, he içince noluyor, susuzluk baskada bi bok yok.
Okul olaraak 3. senem önlisansta bu sene aöf'ede baslıyorum.
İş olarak bi akrabamın şirketinde takılıyorum şuan, rahat gibiym ne iş yaptıgımı sorarsanız bilmiyorum.
Bu gönül ilişkilerinde baya sacmaladım olmayacak adımlar attım ama başından beri benimsediğim bi felsefe var Steve Jobs'un '' memento Morisi'' , anlamı öleceğini hatırla demek, yapmadıgım seylerden pişman olmaktansa, yapıp belki bazı şeyleri değiştirebilirim mantıgıyla hareket ediyorum, çok canımın yandıgıda oldu bu yüzden, çok mutlu oldugumda oldu, benim bir sözüm var , Yanlış kararlar alabilirsin, mutluysan yansın dünya, bu görüşü savunuyorum. -
o değilde, gelin toplu bi intihar filan edek, geberek gitsin. Cidden iyice anlamsızlaşmaya başladı hayat, hiç bi boktan zevk alamaz oldum yemin ederim :|
-
Öğrendiğim en mükemmel olaysa, eğer istediğimize o an sahip değilsek; sahip olmak için gereken özelliklerin bizde olmamasından kaynaklıdır
Bu yanlış hacı.Sende ona sahip olmak için olan özellikler olsa bile sen ona ulaşmak için çabalamıyorsan ulaşamazsın.
İyi mazeretler bulmayı başaranların,başka şeyler başarabildiği çok nadiren görülür."-Benjamin Franklin
u235 tarafından 16/Eyl/12 23:38 tarihinde düzenlenmiştir -
NoToLeRaNcE bunu yazdı
o değilde, gelin toplu bi intihar filan edek, geberek gitsin. Cidden iyice anlamsızlaşmaya başladı hayat, hiç bi boktan zevk alamaz oldum yemin ederim :|
hocam eğer ailesiz biri olsam abuk subuk işler yapardım. Kimsesiz olsam, tinerci falan olsam garip garip şeyler yapardım. HErşeyi sorgulamaya başladığım dönemde intihar ve ölüm olayını düşündüm. FAkat bir aile için evlat acısı çok fena. Bir daha toplanamıyorlar. Özellikle anne. Bütün ailem, arkadaşlarımı falan düşündüm. İntihar edeceğimden değil, şu kurtlar vadisi hesabı yüz ameliyatı falan gibi fantastik birşey.
Gerçekten fena. Arkada kalanlar için çok çok fena. OYsa ben evlenip, hem kız hem erkek çocuğuna sahip olmak istiyorum. Bütün dünyaları ben olsun. Mükemmel dialog kurayım. İlerde zengin olup ; koskocaman havuz açıp içine 2 tane yunus koymak istiyorum. Engelliler, ufak çocuklar gelsin. Enerjileri değişsin, herşeyi farklılaşsın.
Çocukların gözünün içine bakıp, mutlu olduklarında bana geçen enerji tarif edilemez. HEle hele baba olmanın yada çocuklara hayatlarında sayılı olarak görebilecekleri farklı şeyler sunmanın (bütün çocuklara) duygusunun nasıl olduğunu çok merak ediyorum.
İntihar bir seçim olamaz. Yaşamak, ölmekten daha güzel.
-
u235 bunu yazdı
Öğrendiğim en mükemmel olaysa, eğer istediğimize o an sahip değilsek; sahip olmak için gereken özelliklerin bizde olmamasından kaynaklıdır
Bu yanlış hacı.Sende ona sahip olmak için olan özellikler olsa bile sen ona ulaşmak için çabalamıyorsan ulaşamazsın.
İyi mazeretler bulmayı başaranların,başka şeyler başarabildiği çok nadiren görülür."-Benjamin Franklin
Hoca çabada bir özelliktir. Geçen wipeout izliyordum. ASuman Krause'ye hazır cevaplarından dolayı hastayım. Güçlü bir kadın. Sonra başka mankenler falan geldi aklıma.
Böyle bir kadın olsa kaldırabilir miyim ? Ondan iyi olmam lazım. Bir sürü güç gerek (para ve kas yığını değil, saygınlık, çevre vs.. vs..). Onun dışında böyle bir hatunla baş başa kaldığında başa çıkman gerek. Ondan akıllı cevaplar vermelisin daha bir sürü şey.
Hayatımın en garip dönemleri yeni bir hayat tarzına istediğim zamanlarda oluyor. Örneğin kızlarla aramın olması ve sosyal olmak istedim. Belki 25-30 kitap okudum sırf bu konuda. Bir sürü şey öğrendim sandım. Günlük hayata çıkınca hiç birşey öğrenmediğini, psikoloji, beden dili, kız tavlama teknikleri gibi şeylerin tam olarak oturmadığını görüyorsun.
Zaman içinde oturuyor. Sonra bir baktım yavaş yavaş sosyalleşmeye başladım. Spora gittim, dansa gittim, gruplara katıldım. ORalarda insanları okudum, hatunları ayarladım. Yani ne zaman hedef büyütsem, büyük zorlukları aşıyorum. Ama gerekli özellik (genelde özgüven) olmuyor. Yada kullanmıyorsun. Fakat uğraşınca kullanıyorsun.
Gerçekten ilginç bir olay.Bir insan bmw almak mı ister ? Alabilir. Fakat piyasayı analiz edip, para kazanması gerek. Bunun içinde dediğin gibi çabalamak gerek, parayı iyi kullanmak, ticareti bilmek gerek.
Çünkü güzel bir kıza yada güzel bir arabaya kafayı takıp onu istediğinde bakkaldan ekmek alır gibi bir durum yaşamıyorsun. Bütün yaşam tarzını değiştirmek istiyorsun. Ve onun için çabalarken değiştiriyorsunda. Sonra bmw değersiz geliyor bu sefer daha başka birşeye göz dikiyor insan.
-
zumsuk bunu yazdıNoToLeRaNcE bunu yazdı
o değilde, gelin toplu bi intihar filan edek, geberek gitsin. Cidden iyice anlamsızlaşmaya başladı hayat, hiç bi boktan zevk alamaz oldum yemin ederim :|
hocam eğer ailesiz biri olsam abuk subuk işler yapardım. Kimsesiz olsam, tinerci falan olsam garip garip şeyler yapardım. HErşeyi sorgulamaya başladığım dönemde intihar ve ölüm olayını düşündüm. FAkat bir aile için evlat acısı çok fena. Bir daha toplanamıyorlar. Özellikle anne. Bütün ailem, arkadaşlarımı falan düşündüm. İntihar edeceğimden değil, şu kurtlar vadisi hesabı yüz ameliyatı falan gibi fantastik birşey.
Gerçekten fena. Arkada kalanlar için çok çok fena. OYsa ben evlenip, hem kız hem erkek çocuğuna sahip olmak istiyorum. Bütün dünyaları ben olsun. Mükemmel dialog kurayım. İlerde zengin olup ; koskocaman havuz açıp içine 2 tane yunus koymak istiyorum. Engelliler, ufak çocuklar gelsin. Enerjileri değişsin, herşeyi farklılaşsın.
Çocukların gözünün içine bakıp, mutlu olduklarında bana geçen enerji tarif edilemez. HEle hele baba olmanın yada çocuklara hayatlarında sayılı olarak görebilecekleri farklı şeyler sunmanın (bütün çocuklara) duygusunun nasıl olduğunu çok merak ediyorum.
İntihar bir seçim olamaz. Yaşamak, ölmekten daha güzel.
Tamam bak iyi güzel düşünüyosun eyw :)
Ama işte böyle güzellikleri sürmeye çalışıyosun hayata yavaştan yavaştan, bişey çıkıyo :| tam diyosun güzel olacak herşey işin oluyo paran oluyo sevdiğin sahip olduğun bi eşin oluyo karın oluyo ne bilim sevgilin oluyo, bi anda hiç ummuyosun kayı veriyo herşey altından..
Ben 2005 te babamı kaybettim 7 sene bitecek 11 gün sonra .. Hani bakıyorum böyle hayatıma ne yaşadım diyorum 7 senedir. Lise bitti üni olmadı Polis okulunu kazandım işim olacak çok şükür 1 sene sonra, param yok şuan 7 senedir de hiç olmadı seneye oda olacak inşallah, dostlarım oldu aralarında yavşaklar çıksada hala görüştüğüm 2-3 kişi var adam gibi, sevgililerim oldu 2 tane şu 7 senede onlara bakıyorum siktir olup gittiler cehennemin dibine onca kurulan hayal onca verilen emek boşa gitti, aha işte 2 haftadır bi kızla görüşüyodum ciddi gibi duruyodu annemin karşısına diktim ondanda onay aldım, siktiri boktan bi sebeple oda ayrıldı gitti...
Bakıyorum şimdi 7 senedir sararan bi dişlerim var sigaradan bide arada hırıldayan göğüs kafesim.. Başkada hiç bi bok yok hocam düşününce yüzümü güldürecek.. Ha bu hep böle gitmicek biliyorum rayına girecek belki bazı şeyler ama bıktım yeminle artık..
Ölsem diyorum ne olacak ? İntihar etsem, müslümanım inancıma yönelik yaptıklarım dağlar kadar değil evet ama bunu yaparsam yerim cehennem olacak biliyorum, onu geçtim geride annemi bırakacam gözü yaşlı.. E yaşıyorum aha işte, yaşamadık olumsuzluk kalmadı babam gitti dedelerim öldü, annem dimdik ayakta çok şükür ama içi bile çürüdü artık biliyorum gözüne bakıyorum artık eskisi gibi ışıldamıyo..
Ne bilim işte çözüm ölüm değil gitmek değil bunu biliyorum dediğin gibi yaşamak daha güzel olan, ama yaşıyosanda adam gibi yaşayacaksın be, bi elin yağda bi elin balda olmasın eyw ama adam olduğunu hissettirecek şeyler lazım artık bi yerden sonra.. Böyle de olmayınca cinnet hali başlıyo artık ...
Neyse salla :)
Kısayol
Şikayet
Özel Mesaj
Alıntı yap
Cevapla